Op deze begraafplaats is geen speciaal herinneringsmonument te vinden voor vroeggestorven kinderen. Een aantal ouders gaven zelf vorm aan een monument in de vorm die voor de meesten bekend is: een grafsteen.
Zo ligt er onder andere een Samuël. Samen met een zus en broertje begraven in één graf. In liefdevolle herinnering.
In een ander graf twee kinderen. Één met naam en één als ‘ons levenloos geboren zoontje en broertje’.
Weer een ander grafje wordt gemarkeerd met een steen ‘ter nagedachtenis aan ons innig geliefd zoontje en broertje’.
Ik denk aan al die ouders, broers en zussen van kindjes in Uddel die stierven en die géén herdenkingsplek hebben. Een deel van hun ouders heeft er geen moeite mee en draagt de ervaring van de stilgeboorte in hun hart. En dat is oké.
Een ander deel voelt zich eenzaam in het verdriet. Ik denk aan de moeder die niet weet of het wel normaal is dat het pijn doet dat de naam van hun kindje nooit geklonken heeft. En dat de naam-die-er-nooit-zal-zijn nergens een plekje heeft.
Herken je dit? (Ook als je niet in Uddel woont uiteraard)
Stuur me dan een bericht. Dan geef ik je 4 suggesties wat je zou kunnen doen om om te gaan met het verlies van het kindje dat er zo kort was.
PS. De volgende keer is Elspeet aan de beurt voor een post over herinneringsmonumenten!
