Onderstaande post schreef ik afgelopen zomervakantie vanaf de camping. Ik denk dat mensen zich hierin kunnen herkennen, dus deel hem graag ook op mijn website.
Mini berichtje vanaf de camping.
Gisteren sprak ik een van de andere kampeerders van deze camping.
Dankbaar was ze voor haar ene zoon.
Ze had er graag meer gehad.
Voor de geboorte van deze zoon 26 jaar geleden verloor ze 3 kindjes tijdens de zwangerschap, in een pril stadium.
Ik heb er niet zoveel verdriet van, hoor.
Tranen in haar ogen…
Ja oké, de eerste miskraam deed wel verdriet.
Maar ik ben een nuchter persoon.
En ik denk maar zo: als ze gezond waren geweest, waren ze wel bij ons gebleven.
Ik vertel dat wij ook een kindje verloren voordat we Victoria kregen. (Stilgeboortebegeleiding Veluwe is met vakantie, normaal gesproken zeg ik niet zoveel over onze eigen ervaring als professional🤫)
Ach meid, zegt ze: je moet maar denken dat het wel bij je was gebleven als het gezond was!
Als iemand dit een jaar geleden tegen me zei, kon ik nogal verbolgen over raken over zo’n opmerking. Nu reageerde ik zoiets als: Ach ja, zo heeft iedereen een eigen manier om troost te vinden of betekenis te geven aan het verlies wat je meemaakte.
Eerlijk gezegd is het voor mij niet per se een helpende gedachte om te weten dat het wel was blijven zitten als het gezond was. Ook een niet gezonde baby was welkom geweest…
En zo leer je maar weer: iets wat voor de een een troostende gedachte kan zijn, kan voor de ander recht in het verkeerde keelgat schieten.
Herken je dit? Misschien loop je hier enorm tegenaan in je werk of sociale omgeving. Reacties van anderen kunnen ervoor zorgen dat je je terugtrekt en je liever afzijdig houdt van sociale contacten. Maar je merkt ook dat die sociale angst je opbreekt. Misschien nu nog niet, maar je merkt dat je dit zo niet lang gaat volhouden?
Stuur me gerust een berichtje. Dan plannen we een telefoontje in om er samen over door te praten.
Groetjes uit Limburg!
Ps. Ik duik weer onder in m’n boek🏕
