Vanmorgen bij het consultatiebureau:
Ik zit, met Victoria in luier, te wachten op onze beurt. Het is een aanloop van moeders en kinderen. En oma’s.
Zo komt er ook een oma binnen die vandaag haar oppasdag heeft met haar kleindochtertje. We keuvelen wat. En dan zegt ze: aah, ben jij er niet een van….? Wat is je meisjesachternaam?
Ik: ‘Oudijn!’
Zij: ‘Aha, ja nu zie ik het! Is dat het eerste kleinkind van je moeder?’
(Originele variatie op de vraag die ik o-zo-vaak krijg: ‘is het je eerste?’)
Ik: ‘Nee, de 5e al.’
Ondertussen wordt ik binnengeroepen door de verpleegkundige. Ik sta op en in een flitsseconde bedenk ik me dat ik meer moet zeggen.
‘… waarvan er nog 3 leven.’
En ik verdwijn met de verpleegkundige in een kamertje.
Ongeveer een half uur (heel wat jonge-moeder-vragen van mij en 2 vaccinaties) later:
Ik loop terug de wachtkamer in met een heel hard huilende Victoria (wat wil je als je twee nare prikken in allebei je benen krijgt). Oma 1 is weer naar huis met haar kleindochter en heeft plaatsgemaakt voor een ander babymeisje, die haar moeder en jawel, ook haar oma meegenomen heeft. Weer keuvelen we wat en ik probeer met een rood hoofd Victoria te kalmeren en aan te kleden (waarom is het altijd zo warm daar🥵…?)
Ik vraag aan oma 2: ‘Kijk, u bent trotse oma zie ik?’
Oma 2: ‘Ja, dit is mijn 10e kleinkind al!’
Ik: ‘Wow, wat bijzonder!’
Oma 2: ‘Ja, het blijft bijzonder hoor! En, is dit jouw eerste?’
Ik: ‘Het is ons 2e kindje, ons eerste kindje is overleden tijdens de zwangerschap. Ik kreeg een miskraam.’
Oma 2: ‘Ach wat verdrietig. Het kindje van mijn oudste dochter overleed een week na de geboorte. Daarom zeg ik ook: ik heb 10 kleinkinderen!’
Ik: ‘Wat erg! Maar wat mooi en goed dat u ook dat kindje blijft benoemen. Zo belangrijk!’
En zo is het. Voor mij persoonlijk weet ik dat het noemen van de naam tot steun is. Daarmee wordt het leven dat er zo kort was, op waarde geschat. En daarom noem ik nu Samuëls naam. Nog geen drie maanden levend bij ons geweest in mijn buik. Maar Samuël is ons kind. Voor altijd.
‘Je bent pas dood als je naam niet meer genoemd wordt.’ (Joods gezegde)
