Tijdens een sessie…
We hebben net een korte pauze gehad. Sylvia en Wim zitten schuin tegenover mij op de bank. Het is hun laatste sessie van het begeleidingstraject. Sylvia: ‘Sinds het verlies van Daan heb ik gewoon geen energie om mensen thuis uit te nodigen. Gastvrijheid lukt me niet goed meer. Voorheen vond ik het heerlijk om een ochtendje vrienden over de vloer te hebben, maar nu…?! Als ik met een vriendin afspreek, spreek ik nu bij haar af. Als ze bij mij komt, moet ik op Mart (zoontje) letten, ondertussen koffie en thee zetten, kan ik me niet concentreren en zit ik na afloop met een ontploft huis. Dus daarom spreek ik tegenwoordig liever bij een vriendin thuis af, dan hoef ik alleen op Mart te letten en kan ik na afloop de boel de boel laten. Volgens mij denken mensen soms ook wel: Sylvia, hup. Je moet ook weer dóór.’
Ho, stop hier eens even, onderbreek ik haar. Is dat écht zo dat mensen dat denken?
Met behulp van een oefening daag ik haar uit om er anders naar te kijken. Sylvia komt tot de conclusie dat het tegenovergestelde van haar gedachte óók waar kan zijn. De gedachte ‘Mensen denken vast: Sylvia, doe maar mak an!’ heeft óók goede redenen, waarom?
1. Omdat Daan in ons leven is gekomen (dat is nou eenmaal realiteit voor ons)
2. Omdat ik het nodig heb om rustig aan te doen.
3. Omdat mensen om mij heen dat accepteren.
Dus: wat je denkt dat mensen over je denken, denk je zelf!
Op welke manier kun jij beter naar jezelf luisteren in plaats van te proberen verwachtingen van anderen te pleasen?
