Vanmorgen rond half 10.
Ik twijfel wat ik ga delen.
Hier, zomaar op het wereldwijde web.
Ik was vanmorgen in Harderwijk.
Op begraafplaats Elzenhof is een speciale plek voor kindjes die in de buik stierven.
Maar toen ik daar kwam,
was daar ook een open grafje.
Straks wordt daar een kindje begraven.
Een kindje dat stierf voor 24 weken zwangerschap.
Ik twijfel wat ik kan delen.
Ik deel in elk geval geen foto van het grafje.
Niet omdat dat te schokkend zou zijn (dat vond ik het namelijk niet).
Maar wel omdat ik uit ervaring weet dat dit grafje voor deze ouders hún plekje is. Of wordt.
En dat deel je niet zomaar online, zonder toestemming.
Er staat een stoel klaar. Deze stoel staat er voor de moeder.
Zij is nog kraamvrouw.
Attent dat de begraafplaatsbeheerder daaraan heeft gedacht.
Het is de eerste begrafenis dit jaar op dit veldje die speciaal aangelegd is voor kindjes die voor 24 weken zwangerschap overleden.
En uitgerekend vandaag bedacht ik om een bezoek te brengen aan het herinneringsmonument.
Toeval bestaat niet, toch?
Ik praat met de man – houten klompen aan – die vanochtend het grafje groef.
‘Dit went nooit’, zegt hij.
Later spreek ik de begraafplaatsbeheerder. Hij legt me uit dat als je een luchtfoto zou maken van het veldje met de grafjes en het herinneringsmonument dat er de vorm van een foetus in te zien is.
Prachtig.
En ondertussen rinkelen de metalen plaatjes aan het hekje. Met teksten als:
‘Ons lieve, kleine kindje.’
En zo is het. Lief. En klein. Maar voor áltijd ons kindje.
Meer informatie hierover is te vinden op de website van Gemeente Harderwijk.
Misschien was jij ook eens kraamvrouw na stilgeboorte.
Toen je fysiek was opgeknapt, voelde je ineens de emotionele impact.
Lukt het je om dit te dragen?
Of verlang je naar specialistische begeleiding hierbij?
Stuur me een bericht, dan kijken we samen of mijn begeleiding wat voor jou zou zijn. Welkom!
