De afgelopen tijd hoorde ik verschillende keren iemand zeggen na het doormaken van een miskraam: ‘Ik stond er redelijk nuchter in.’ Dit heb ik nog nóóit iemand horen zeggen na verlies wat later in de zwangerschap plaatsvindt. Dit trok mijn aandacht.
Vandaar het onderstaande.
Want wat betekent het dat je ‘er nuchter in staat’?
Wie is nuchter: de moeder die na een slecht nieuws echo direct een afspraak maakt bij het ziekenhuis voor curettage omdat ze het snel achter zich wil kunnen laten of de vrouw die na een slecht nieuws echo kiest voor afwachten?
Wie is nuchter: de vrouw die haar miskraam op de toilet op haar werk gewaarwordt, in een reflex doorspoelt, en daarna – zij het met een beroerd gevoel – weer doorwerkt of de vrouw die 3 weken lang thuiszit na haar miskraam en daarna weer langzaam haar werk opbouwt omdat ze ruimte wil geven aan haar fysieke en emotionele herstel?
Wie is nuchter: de vrouw die zichzelf één uur lang huilen gunt en daarna niet meer over haar miskraam spreekt of de vrouw die steeds weer opnieuw haar verlies beleeft, met alle emoties die daarbij kunnen horen?
Wie is nuchter: de vrouw die er goed over kan praten met familie en vriendinnen en daaraan genoeg heeft of de vrouw die toch maar naar een psycholoog, coach of andersoortige therapeut gaat om ondersteuning te krijgen bij haar verlies?
Wie is nuchter?
Ik heb geen idee.
Misschien moeten we onze eigen rouw of andermans rouw maar helemaal niet bestempelen met nuchter of niet nuchter. Met goed of fout. Zo simpel is het namelijk niet.
Maar goed. Na deze beschouwing weer even to the point:
Misschien maakte je een miskraam mee en voelde je daar niks bij. Je omgeving bestempelt je als ‘nuchter’, maar zelf denk je: ‘Is dit wel normaal?’ Misschien maakte je een miskraam mee en merk je dat het verlies je nog steeds in zijn greep heeft. Je omgeving bestempelt je als iemand die er teveel aandacht aan geeft.
Hoe het ook zij. Het is wat het is.
Je bent welkom.
