Tijdens mijn opleiding bij Miskraambegeleiding Nederland werd er zo ongeveer elke live opleidingsdag wel een traan gelaten door een van de cursisten. Omdat we onszelf en ons verdriet tegenkwamen door de oefeningen die we deden. En soms botsten we dan zomaar tegen ons verdriet op en kwam dat er in tranen uit.
De eerste neiging die ik heb als ik iemand zie huilen, is: ‘Hier, tissues.’
Maar tijdens zo’n opleidingsdag kreeg ik eens de opdracht om een andere cursist aan te kijken, terwijl de tranen in mijn ogen stonden.
Ik zag door een waas dat de ander mij aankeek. Ik hoorde Miriams stem tegen de andere cursist zeggen: ‘Zeg maar tegen Hannah: ‘Ik zie je tranen. Ik zie je.”
Eng. Doodeng.
En hier moet ik aan denken nu ik deze tip #5 met jullie deel.
Probeer de pijn niet te verzachten.
Laat die (figuurlijke) tissues staan en kijk iemand maar gewoon even aan. Heet die ander welkom mét al haar pijn en verdriet.
Concreet betekent dit dat je dit in elk geval allemaal NIET zegt als iemand haar kindje tijdens de zwangerschap verloor, ongeacht de termijn van de zwangerschap:
– ‘Gelukkig weet je nu dat je zwanger kan worden.’
– ‘Gelukkig heeft je kindje niet geleefd.’ (dat klopt sowieso niet, maar helaas worden zulke opmerkingen gemaakt)
– ‘Gelukkig was je nog niet zo ver in de zwangerschap.’
– ‘Gelukkig heb je al een kindje.’
– ‘Gelukkig had je nog niet op je werk gezegd dat je zwanger was.’
– ‘Gelukkig heeft je kindje nu niet een lange lijdensweg gehad.’
– ‘Gelukkig …’
Zie je dat: in het verzachten van pijn zit het woordje ‘gelukkig…’.
Het kan zijn dat iemand die een kindje verloor zélf zegt: ‘Gelukkig ben ik nog jong, ik heb nog tijd genoeg om alsnog een goede zwangerschap te krijgen.’ Het is echter een enorm verschil als iemand dit over zichzelf zegt of dat jij voor diegene gaat bepalen waar hij/zij gelukkig over moet zijn.
Dus: ban ‘gelukkig’ uit je woordenboek als iemand verdrietig bij je komt.
En dan mag je best een doos tissues aanrijken…
PS. Ik ben benieuwd of je wat hebt aan deze post! Laat maar weten.
